Inter Milaan-Catania/Madonna del Ghisallo

Mijn zus Heidi is onlangs een weekje op vakantie geweest met haar vriend. Tijdens deze vakantie hebben ze een aantal Sportsfeer-momenten beleefd, waarvan ik vond dat die vastgelegd moesten worden op deze weblog. Ze bezochten Inter en Madonna del Ghisallo, iets wat mij als Sportsfeer-redacteur zeer jaloers maakt… Ik zal het voorlopig moeten doen met het leuke verslag van Heidi:

Inter Milaan-Calcio Catania 24 oktober 2009
Zaterdag 24 oktober vertrokken mijn vriend Stijn en ik voor een week naar Caslano in Zwitserland. Caslano is zowat gelegen op de grens met Italië. Dat we deze week Milaan zouden bezoeken, stond wel vast. Ook het wielerbedevaartsoord en museum Madonna del Ghisallo in Magreglio mocht, na een tip van mijn broer Ronald, zeker niet gemist worden. Maar of we zaterdag op tijd zouden zijn om meteen vanuit Caslano door te rijden naar Milaan om Inter tegen het Siciliaanse Catania te zien aftrappen, was nog maar de vraag.

Echter als je om 7.30 uur in Breda in de auto stapt, blijk je gemakkelijk op tijd te zijn voor de aftrap om 20.45 uur in het kolkende San Siro-stadion (Giuseppe Meazza voor de Internisti) te Milaan.
In Zwitserland stapte Hans, de broer van Stijn bij ons in. Helaas liet ik per abuis mijn paspoort in zijn appartement liggen, omdat ik mijn handtas niet mee wilde nemen. Zonder daarmee problemen te verwachten, vervolgden we onze reis richting Milaan. Niet de meest ontspannen rit ooit, want we voelden toch inmiddels wel wat tijdsdruk. Maar de spits trotserend kwamen we mooi op tijd aan!

Zo kwam het dat ik mij op zaterdagavond, op een drafje weliswaar, door de straten van Milaan begaf op weg naar het meest indrukwekkende stadion waar ik ooit voet in heb gezet. Mijn god, wat is dat ding hoog, groot en inderdaad kolkend. Voorafgaand aan het betreden van het, met redelijk wat publiek gevulde stadion, stond ons nog de aanschaf van de kaartjes te wachten. En hier ontstond dan alsnog een probleem met betrekking tot mijn paspoort. Beter gezegd: het ontbreken ervan! Italië binnenkomen zonder paspoort, geen probleem, maar het San Siro kom je alleen in met een legitimatiebewijs. Bij de aanschaf van een ticket moet je jezelf voor elk kaartje kunnen legitimeren. Dit zou betekenen dat ik na een trip van pak ‘m beet 1000 kilometer, de wedstrijd alsnog vanuit een kroeg om de hoek zou moeten bekijken, terwijl mijn reisgezelschap zich wel binnen de indrukwekkende muren van het stadion zou begeven…
Gelukkig streek de “vriendelijke” verkoper uiteindelijk over zijn hart, niet op de laatste plaats dankzij het vloeiende Italiaans van Hans. We kregen drie tickets mee met het risico dat ik alsnog bij de poorten zou worden geweerd. Dit uitdrukkelijk zonder het recht op terugbetaling van het ticket, waarvoor we zojuist het astronomisch hoge bedrag van € 110,- per persoon hadden neergeteld. In het bezit van onze tickets, die heel stoer met je naam erop worden geleverd, kwamen we gelukkig door de goed bewaakte poorten van het stadion en konden we op zoek naar onze plaatsen.

Nadat we alle hoeken van het stadion eens goed hadden bekeken (niet geheel volgens plan), kwamen we uiteindelijk ergens in de buurt van de juiste tribune terecht. Hier zijn we uitgeput en oververhit neergeploft om de eerste treffer van Muntari namens Inter mee te kunnen pikken. Onze plaatsen boden behalve prima uitzicht op het veld ook een goed zicht op de boven gelegen tribune. Daar zitten de uitzinnige supporters (Curva Nord) van Inter, aangemoedigd door gevaarlijk op het randje van de afgrond balancerende “leaders of the gang”, die hun geluid lieten horen. Naar verluid heeft dezelfde aanhang vanaf die hoogte ooit een scooter de diepte in laten storten, dus geheel op ons gemak zaten we toch ook weer niet.
Wel was het een boeiende wedstrijd met veel snelheid in het spel en dus leuk om naar te kijken. Toen “onze Wesley” een mooie 2-0 op het scorebord zette, kon onze avond natuurlijk niet meer stuk. Ik had graag verteld dat ik een glimp had opgevangen van een trotse Yolanthe, maar dat ontbrak helaas aan deze verder complete voetbalavond in Milaan, die eindigde in een 2-1 overwinning voor de Milanesen.

De volgende wedstrijd die Inter speelde, hoopten we op tv mee te pikken, maar nadat we ons ervan doordrongen hadden dat het tijdstip van de aftrap toch echt verstreken was en we nog steeds naar druk pratende Italianen zaten te kijken, kwamen we erachter dat er meer ook niet te zien zou zijn. De hele wedstrijd werd uitgezonden als een soort radioverslag van “Langs de lijn”, maar dan op tv! Er zitten tien gasten in de studio die, via een aantrekkelijke Italiaanse in een stretch mini-jurk, communiceren met twee reporters die in het stadion wél naar de wedstrijd kijken. Deze twee doen hun “langs de lijn-verslag” van de verrichtingen op het veld. Heel apart…

Museo del Ciclismo Madonna del Ghisallo

Tijdens het kijken naar de Ronde van Lombardije in huize Krijnen, sprak Ronald vol bewondering over het bovengenoemde wielerbedevaartsoord in Magreglio, Italië. Terwijl Johnny Hoogerland bij het passeren van de kapel van Ghisallo, zijn shirt open ritste en daarmee de tekst “per te VDB” onthulde (eerbetoon aan Frank Vandenbroucke), vertelde Ronald over zijn wens deze plek ooit eens te bezoeken. Een tikje bezwaard kondigde ik aan de week erop erg dicht in de buurt te zitten en het leuk te vinden hier een kijkje te gaan nemen. Schoorvoetend kreeg ik “toestemming” op voorwaarde wel voldoende foto’s te nemen en natuurlijk Sportsfeer te voorzien van een verslag.

Ongelofelijk maar waar kondigde mijn camera vlak voor aankomst aan dat de batterij er spoedig de brui aan zou geven, dus ik heb niet veel foto’s, maar vertellen dat het de moeite waard was, kan natuurlijk nog steeds!
De kleine kapel van Madonna del Ghisallo is prachtig gelegen en goed gevuld met een ongekende verzameling van wielersnuisterijen en fietsen. Deze fietsen, die stuk voor stuk eigendom zijn geweest van de groten der aarde op het gebied van de wielersport, hangen aan het plafond en staan opgesteld naast het altaar. Zo neemt o.a. de fiets van Fausto Coppi een belangrijke plaats in. De kapel werd ook op de dag dat wij er waren druk bezocht. Veel wielrenners maken de klim om vervolgens even in en om het kapelletje uit te rusten, wat rond te kijken en ook werden er veel kruisjes geslagen.

Naast de kapel is het museum gevestigd in een mooi nieuwbouwpand. Voor slechts vijf euro mag je er naar binnen om je te vergapen aan heel veel oude tv-beelden, nog meer fietsen, wielertenues, oud gereedschap, materiaal en kunstwerken.
Ronald moet erheen, maar ook voor minder fanatiekelingen onder ons is het een absolute aanrader. Ronald, bedankt voor de tip!