Sportsfeer op vakantie 2010!

Passo dello Stelvio

Om weer eens bij te komen van een jaartje bikkelen op de Rabobank, moest ik dringend op vakantie. De reis ging dit jaar samen met Rijan naar het Italiaanse Solda. Dit plaatsje ligt in het Zuid-Tiroolse Otlergebergte en is werkelijk schitterend gelegen op een hoogte van 1905 meter, omgeven door bergen van ver boven de 3000 meter met sneeuw op de toppen. De weg naar Solda is een serieuze klim van zo’n negen kilometer met stukken van dertien a veertien procent stijging en is een “zijweg” van de Passo dello Stelvio. En deze “Passo” is de reden dat ik een kort vakantie-item schrijf op Sportsfeer.

De Stelvio is 2760 meter hoog en behoort tot de zwaarste cols van Europa om met de fiets te berijden. Om boven te komen moeten er 48 haarspeldbochten genomen worden! In de Giro d’Italia van 1953 werd de Stelvio voor het eerst opgenomen in een etappe en was het niemand minder dan Fausto Coppi die als eerste boven kwam. Vanwege dit feit ontvangt de renner die in de tegenwoordige Giro als eerste de top van de hoogste berg bereikt de “Cima Coppi“. Een speciale prijs als eerbetoon aan Coppi.

Ik ben, zoals waarschijnlijk wel bekend, iet alleen een passieve volger van de wielersport, maar stap zelf ook nog altijd regelmatig op mijn wonderschone rode Gazelle-racefiets. Fietsend de top van de Stelvio bereiken, vormde voor Rijan en mij dan ook het doel van deze vakantie.

Om het klimgevoel te pakken te krijgen, bereden we aan het begin van de vakantie de klim van Gomagoi (in het dal op 1273 mtr)naar hotel Cristallo (ons fantastische logeeradres) te Solda. Dit was een zware beproeving, met daarin dus de eerder genoemde steile stukken. Met kramp in onze kuiten die het eerder die week al zwaar te verduren hadden gehad tijdens de wandeltochten in de bergen, haalden we het hotel. Daar droeg een verfrissende duik in het zwembad bij aan het herstel van onze spieren. Op de slotdag van onze vakantie hadden we de rit naar de top van de Stelvio gepland. De weersomstandigheden dreigden echter onze plannen te dwarsbomen. Net voor het begin van onze vakantie had het al gesneeuwd op de top en dat dreigde nu weer te gebeuren. Dikke wolken en regen in het dal beloofden weinig goeds. Klasbakken als wij zijn, gingen we toch op pad. Vanwege het slechte weer reden we met de auto wat hoger de berg op en parkeerden deze in een haarspeldbocht. Gewapend met arm- en beenstukken gingen we de strijd met de elementen, maar vooral met onszelf, aan.

De beklimming was erg speciaal. Hoewel de Stelvio enkele dagen eerder nog het middelpunt leek te zijn van het Tirolse wielrennen, lag de berg er nu enigszins verlaten bij. De top was door de bewolking niet te zien en even later werden we zelf omringd door een dikke mist. Niets en niemand voor je te zien en niets anders te horen dan je eigen ritmische zware ademhaling. Alleen in niemandsland.

De haarspeldbochten telden we af en bij het zien van het eerste kraampje met worst en zuurkool, wisten we dat onze missie was geslaagd: we hadden de top bereikt. Ik had zelf in 1999 de Stelvio al eens samen met de Passo di Gavia beklommen. Ik moet zeggen dat het toen een stuk gemakkelijker ging, maar ik ben ook geen 25 meer… Ik had vooral veel respect voor Rijan dat zij keurig boven kwam fietsen. Ter herinnering kochten we een prachtig wielershirt en besloten om deze fantastische ervaring zeker nog eens over te doen. Dus Fausto, arrivederci a 2011!

1. FC Nurnberg in Kaprun

Ook mijn vader en moeder zijn op vakantie geweest en ook zij hadden een Sportsfeer-momentje. Tijdens een uitstapje vanuit hun Gasthof, reden ze langs de voetbalvelden van Kaprun en zagen ze de spelersbussen van Bundesligaclub 1. FCNurnberg staan. Deze club was op trainingskamp in Kaprun. Mijn vader smste mij over dit sportieve feit. Sportsfeer zou Sportsfeer niet zijn als ik mijn ouders niet terug zou sturen naar Kaprun om wat foto’s te maken. En zo geschiede. Mijn ouders snappen al precies wat ik bedoel en overtroffen mijn opdracht. Ze hadden niet alleen foto’s van de training gemaakt, maar waren zelfs op de foto gegaan met kersverse aankoop Timmy Simons (overgenomen van PSV). Helaas bleek de foto van mijn moeder met Simons mislukt door een lege camerabatterij, maar die met mijn vader is geslaagd.

Ze hadden nog een spontaan gesprek met de sympathieke Belg over de vakantie en zijn overgang naar Nurnberg. Mijn vader polste de trainer nog naar Angelos Charisteas, maar die was niet aanwezig. Inmiddels is bekend geworden dat hij vertrokken is naar het Franse AC Arles Avignon. Jammer, maar de foto’s met Timmy Simons zijn weer een mooie toevoeging aan deze immer interessante weblog! Pa en Ma bedankt!