Parijs-Roubaix 15 april 2007

Een stoffige hel!

Hier volgt mijn verslag van het bezoek aan Parijs-Roubaix 2007. Het was een geweldige dag met “kippenvel” wielersport van de bovenste plank!

Samen met mijn vriendin, vader en moeder zijn we ‘s-ochtends om 9.00 uur vertrokken uit Hank op weg naar het beruchte Bos van Wallers. Onderweg hebben we 10km voor de grens met Frankrijk een rustpauze ingelast om een koffie en wat broodjes weg te werken, om vervolgens door te reizen en rond 11.45 uur te arriveren op de plaats van bestemming; Het Bos van Wallers-Arenberg!

Op de snelweg A23 wilde ik zoals eerst bepaald afslag 4 nemen om bij de uitgang van het Bos te geraken. Tegenvaller… de gendarmerie had de afrit compleet afgesloten. Omdat afslag 5 niet aanwezig was, namen we afslag 6. Na ongeveer 2km kwamen we dan bij het begin van het bos uit in Arenberg. Meteen een feest der herkenning met de gesloten grote kolenmijn aan de rand van het dorp, de spoorbomen en het begin van de keien met de betonnen brug.

We hadden wel een beetje de angst door de drukte niet meer op tijd weg te geraken en zodoende niets meer van de finale te kunnen zien, maar dit viel achteraf gelukkig allemaal mee. De auto hadden we meteen ook in de richting van de snelweg gedraaid, om toch snel weer op weg te kunnen zijn.

Het was warm en we moesten zo’n 2,5 uur wachten. Dit maakte allemaal niet veel uit, want je loopt eens richting Arenberg, dan weer eens verderop op de strook en ik heb de verleiding ook niet kunnen weerstaan een prachtig souvenir te kopen. Wat het is? Een kassei op een houten plankje met een miniatuur wielrennertje ervoor en een plaatje met Paris-Roubaix. Dit prachtding staat nu te schitteren in mijn woonkamer! En dat voor maar 10 Euro! Bovendien hebben we kunnen genieten van de Vlaamse Kermis. Volop feest met de gele Vlaamse vlaggen met de leeuwen erop, verklede Belgen, maar vooral ook veel bier!

We hadden positie gekozen meteen na de betonnen brug waar de hekken weggehaald waren. De gendarmerie was streng aanwezig om de menigte terug te wijzen, maar dat werkt alleen als de renners er nog niet zijn.

Rond 14.40 uur kwam de eerste renner in aantocht. Van te voren voel je de spanning toenemen onder de vele toeschouwers en ik werd zelf ook al behoorlijk zenuwachtig. Via een sms van vrienden thuis was ik een beetje op de hoogte van de situatie in de koers. Grabsch kwam als eerste voorbij, gevolgd door de grote kopgroep van +/- 30 renners. Daarna al snel het peloton met een aantal klasbakken als Boonen, Leukemans, Van Bon sterk van voren. Mijn digitale camera deed zijn werk ondertussen. Onze mening was dat het tempo indrukwekkend was en dat op die super slechte keien. We hebben zowat iedereen laten passeren, ook de renners die door allerlei ellende achterop waren geraakt.

Terug naar de auto en op weg naar de finale. De snelweg A23 op ging soepel. Ik wist vanwege het bestuderen van de kaart dat het parcours vlak langs de snelweg liep. Dat klopte, want we zagen de drukte bij de strook Beuvry a Orchies. Diverse auto’s stopten gewoon op de vluchtstrook en zakten de weg af naar het parcours. Vonden wij levensgevaarlijk en hebben dit ook niet gedaan. Het plan om nog even afslag 2 te pakken bij Orchies wilde ook niet slagen, omdat alweer de Franse politie de boel had afgesloten. Ze zouden beter de mensen van de vluchtstrook af kunnen jagen en mij gewoon niet in de weg gaan staan, maar ja ze zullen er wel een reden voor hebben.

Omdat ik wist dat het moeilijk is om vanaf de snelweg A23 op de A27 te komen had ik de kaart goed bestudeerd. Ik had besloten door te rijden tot het voetbalstadion van Lille om daar de afslag te nemen en om te draaien. Na goed kijken vond ik de afslag richting Tourcoing (Doornik) om zo de A27 op te rijden. Ik wilde eigenlijk naar Gruson,maar helaas er zijn wel veel wegen in Frankrijk, maar heel weinig afslagen. We kwamen uiteindelijk terecht in Champin-en-Pevele. Hier was het even zoeken naar een parkeerplaats, maar dit kwam helemaal goed.

Na een stukje wandelen was daar zowaar het begin van strook 4, het Carrefour de L’Arbre. Wat een drukte weer. Zover als je kunt kijken de wielerfans langs de kant. Dit werd voor mij het hoogtepunt van de dag. Dit was de echte Hel. Het was een droge dag dus het stof was aanwezig en deze strook was ook weer super slecht te berijden. Na een 45 minuten wachten kwam O’Grady aangestormd. Wat een klasbak! De andere favorieten voor de zege volgden even later, Flecha, Petito, Michaelsen, Boonen, Cancellara, enz enz.

We hebben alles en iedereen laten passeren en kregen super veel respect voor deze renners. Van de eerste tot de laatste! Je kunt wel wat als je deze koers uitrijdt. Wat bovendien ook opviel was dat de auto’s en motards heel wat te lijden hadden. Daarna was het voorbij. De koers zat er voor ons op en we hebben na even wat te drinken de terugkeer naar Nederland gemaakt,maar natuurlijk niet voordat we even in Belsele (België) zijn gestopt bij een frietkot. De patatten smaakten extra goed na zo’n topdag!

Al met al een perfecte en geweldige wielerdag, die ik de komende jaren zeker ga herhalen!

Uitslag:
1. Stuart O’Grady (Aus) 2. Juan Antonio Flecha (Spa) 3. Steffen Wesemann (Dui) 4. Bjorn Leukemans (Bel) 5. Roberto Petito (Ita) 6. Tom Boonen (Bel) 7. Roger Hammond (GBR) 8. Enrico Franzoi (Ita) 9. Kevin van Impe (Bel) 10. Fabio Baldato (Ita).