Update Alpe d’Huzes!
Eerder heb ik op Sportsfeer het bericht geplaatst over mijn neef Patrick, die aan de Alpe d’HuZes mee ging doen. De actie waarbij het ongelofelijke bedrag van € 20.106.345,75 werd opgehaald! Vorige week ontving ik van hem onderstaande e-mail over zijn zware beproeving op de Alp. Deze wilde ik graag plaatsen om het Alpe d’huZes-bericht compleet te maken:
En nu???
Maandenlang gingen de gesprekken nergens anders meer over als over de Alpe d’HuZes en als we het er niet over hadden dan was ik er voor aan het trainen, keihard trainen. Maar nu was het dan zover, 9 juni 2011, er moest geklommen gaan worden voor het goede doel KWF. Mijn steun en toeverlaat Patrieske zou om verschillende redenen niet afreizen naar de Alp en hier had ik alle begrip voor en ik zou het wel redden daar. Maar toen ik mijn trainingsrit eerder de week erop had zitten en haar verteld had wat voor geweldige sfeer er op en rond de berg hing heeft ze alsnog een uur voor het vertrek van de supportersbus besloten om in te stappen en af te reizen naar Frankrijk. Dit zou een verrassing moeten zijn, maar die verrassing heeft niet langer geduurd dan 15 minuten, waarna ze me met vol enthousiasme in haar stem vertelde dat ze eraan kwam.
Om 2:45 uur had ik de wekker gezet om een lekkere pastamaaltijd weg te werken en daar nog wat krentenbollen met appelstroop achteraan. Deze maaltijd moest genoeg zijn om de eerste uren mee door te komen. Ik stond dan ook om 3:45 uur klaar bovenop de berg om gezamenlijk af te dalen naar het startpunt onder in centrum van het dorpje.
Hier klonk om 4:30 uur doormiddel van een vuurpijl het startschot en om 4:45 uur kon ik mijn fiets in beweging zetten om aan de 1e klim te beginnen. De 1e en 2eklim verliepen lekker met een cadans van 70 omwentelingen en een hartslag van 150 trapte ik lekker omhoog en was dan in 1:30 uur boven, daar even een sanitaire stop plegen en dan weer als een speer naar beneden, waar ik bijna de 70 km/u aangetikt heb. Halverwege de berg stond onze coach Gerben met zijn bus volgeladen met bidons/voeding en droge kleding, waar ik in de afdaling altijd de voorraden weer vulde. Met deze onderbreking had ik precies 2 uur nodig om te klimmen en te dalen, dus ik lag perfect op schema.
Onder de 3e klim begon de onderrug wat stijf te worden en mijn rechterknieholte had ook wel eens beter aangevoeld, maar onder de noemer “opgeven is geen optie” heb ik de klim afgemaakt en weer afgedaald om voor de 4e keer naar boven te gaan. Tijdens deze 4e klim werden de pijntjes nog eens versterkt en ben dan ook 2 maal gestopt om eens met mezelf een gesprekje te gaan beginnen. In dit gesprek ben ik dan ook tot de conclusie gekomen dat ik nu moest beslissen wat ik boven op die berg ging doen, want bovenop staan duizenden mensen alle pijn en vermoeidheid uit je lichaam te juichen en is een verantwoord besluit bijna niet mogelijk. Bovenop de berg bij de finish stond Patries en ik vertelde haar dat het goed was zo en dat ik niet meer afdaalde ook al was het pas 13:00 uur. “Weet je het zeker” zei ze en ik was vastberaden en hield vast aan mijn afspraak die ik 45 minuten eerder maakte met mezelf. “Ok dan moet je stoppen als je maar geen spijt krijgt”, dat is een latere zorg dacht ik toen.
De rest van de middag hebben we samen bovenop de berg doorgebracht en dit was echt genieten, wat een topsfeer op die berg, de hele berg was 1 brok saamhorigheid en iedereen was op wat voor manier dan ook bezig voor hetzelfde doel.
En nu??? Nou heel simpel Patries en ik hadden van tevoren afgesproken dat dit eenmalig zou zijn, maar hebben dat nu gewoon veranderd in VOLGEND JAAR WEER en dan gaan we er nog harder tegenaan. Ik zou jullie graag uit willen leggen hoe het voelt om te mogen deelnemen aan zo’n evenement, maar dat krijg ik niet op papier, dat moet je gewoon voelen.
Ik wil iedereen bedanken voor de donaties die gedaan zijn op mijn site aan het KWF, hier gaat het tenslotte om. Dure onderzoeken zijn er nodig om deze ziekte te gaan overwinnen en dat gaat ooit lukken mede dankzij jullie steun. Daarna wil ik iedereen bedanken voor de lieve, motiverende, steunende en emotionele smsjes/telefoontjes/mailtjes. Hieruit blijkt maar weer wat voor fijne familie, vrienden, en kennissen wij om ons heen hebben echt geweldig.
Gr. Patrick Schipperen
